Mee lijden met die ander
Onlangs was ik weer deelnemer van een conferentie in het Roemeense Parlement. Het is het op één na grootste gebouw ter wereld, alleen het Pentagon is groter. Het is onvoorstelbaar mooi en groots wat je allemaal daar ziet. Een schril contrast met wanneer ik op het platteland in een klein dorpje rondloop en zie hoe de mensen daar moeten leven en wonen. Deze conferentie gaat uit van het Nationaal Prayer Breakfast. Christen parlementsleden die maandelijks bij elkaar komen om samen te bidden.
Eenmaal per jaar is er dan een grote bijeenkomst met advocaten, zakenmensen, voorgangers, priesters en vele anderen. Er is voor een aantal van hen spreektijd. Breed maatschappelijk kunnen mensen aan de orde stellen wat zij belangrijk vinden. Elk jaar krijg ik een uitnodiging met meestal wel spreektijd tijdens de conferentie. Vaak is dat 10 minuten en deze keer was dat maar 3 minuten. Uiteraard spreek ik daar niet voor mijzelf maar voor de vrouwen die ik in Amsterdam achter de ramen op de wallen mag ontmoeten.
In drie minuten mijn hart delen.
De titel van de conferentie was dit jaar;“Nationale eenheid in Christelijke identiteit“.
Ik sprak op 18 oktober en dat is de Europese dag tegen mensenhandel. In drie minuten vertelde ik over de meisjes die ik kende en verhandeld waren. Veel van deze meisjes kennen God als hun Vader en hebben Jezus in hun leven ontmoet. Accepteren wij hen of wijzen we hen af als slechte vrouwen, verslaafd aan seks en geld. Ook binnen veel kerken worden zij niet geaccepteerd. Mijn vraag was of wij deze vrouwen willen zien binnen die nationale eenheid en Christelijke identiteit. Daarnaast deelde ik over 1 korintiers 12 dat gaat over vele delen maar samen het lichaam van Jezus zijn hier op aarde. Bekend stuk, iedereen heeft iets gekregen van God en samen mogen we Jezus laten zien door onze eenheid. In vers 26 staat dan ineens; “als een deel lijdt dan lijden alle leden” en mijn vraag was hier aan de aanwezigen: “Wat houdt dat in voor u en mij? Zijn wij bereid om mee te lijden en hoe moet dat dan? Dit kan voor iedereen heel verschillend zijn.
Wat houdt dat voor u in,
niet alleen medelijden hebben met iemand maar mee lijden?
Vlak voor mijn Roemenië reis hadden we nog op een geweldig mooie locatie in Ermelo en met fantastisch weer een doop samenkomst. Het blijven altijd fijne momenten die stralende gezichten als ze daar uit het water opkomen en daar staan.
We hebben zo vaak gezien dat God vernieuwt, herstelt en dat het met Hem mogelijk is om achter de droom aan te gaan die Hij voor hen heeft.
Ook bijzonder te beseffen dat het niet zozeer wij zijn die er op uitgaan maar dat God iets aan het doen is door ons heen.
Een ander mooi moment was dat op mijn 60e verjaardag er een surpriseparty was georganiseerd door Jacqueline. Niets vermoedend stapte ik het kantoor binnen en werd daar toegezongen door een grote groep van vrouwen en teamleden. Er waren heerlijke hapjes bereid en een geweldig mooi taart. Ontzettend gezellig zo mijn verjaardag te mogen vieren met mensen uit mijn dagelijks leven.
Ruim 13 jaar loop ik nu in de Redlight district, bijna een kwart van mijn leven zoveel verhalen aangehoord, zoveel vrouwen mogen helpen en ook zovelen nog niet.
Laatst vroeg iemand mij tijdens een interview hoe dat is om deze verhalen keer op keer aan te horen. Het zijn inderdaad vaak dezelfde soort situaties maar elk verhaal staat op zich. Iemands leven en situatie, haar verhaal en verleden. Het raakt mij elke keer weer.
Ik hoop hier nog lang mee door te mogen gaan en iets te mogen betekenen voor diegenen die dat nodig hebben en een woordvoerder te zijn voor hen die niet gehoord worden.
